حمام‌ها و آدم‌ها گزیده‌ای است از داستان‌های میخاییل زوشنکو، داستان‌نویسِ روس. او داستان‌نویسی را از سال ۱۹۲۰ آغاز کرد و به‌خاطر داستان‌های کوتاهِ خود مشهور شد و در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ نویسندۀ محبوبی در روسیه بود. عمر نویسندگی زوشنکو در ۱۹۴۶ با اخراج از اتحادیه نویسندگان به پایان رسید؛ ژدانف عامل اخراجش از اتحادیه نویسندگان بود. پس از اخراج، برای امرار معاش به ترجمه مشغول شدهرچند با مرگ استالین ممنوعیت چاپ آثارش از بین رفت، اما اثر جدیدی ارائه نکرد و در ۱۹۵۸ درگذشت.
هیو مک‌لین در مدخل این نویسنده در فرهنگ نویسندگان روس (نشر نی) درباره سبک و سیاق او نوشته است: «ژانر معروف او در دهه بیست داستان‌های کوتاهِ‌کوتاه در قالب طنزِ موقعیت است که از تناقض‌های زندگی روزمره در شوروی مایه می‌گیرد.»
حمام‌ها و آدم‌ها ۳۵ داستان کوتاه (حدود چهار صفحه) را در بر می‌گیرد که از ساده‌ترین مسائل روزمره مردمان شوروی مایه می‌گیرند. علاوه بر داستان‌ها، خودزندگی‌نامه طنزآلود زوشنکو هم در ابتدای کتاب آمده با این عنوان فرعی: «دربارۀ خودم، ایدئولوژی و بعضی چیزهای دیگر». آبتین گلکار، مترجم کتاب، مقاله‌ای به قلم «آنا یوریِفنا مرژینسکایا به انتهای کتاب افزوده که توضیح مختصری از زندگی و داستان‌های زوشنکو به دست می‌دهد.
زوشنکو تا پیش از انتشار این کتاب نویسنده نام‌آشنایی در ایران نبود. البته این اولین ترجمه از آثار او نیست قبلاً هم کسانی آثاری را از زوشنکو به فارسی برگردانده بودند؛ از جمله نصرالله فلسفی و همایون نوراحمر در دهه‌های ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ ترجمه‌هایی از او را در مجله‌های مختلف به چاپ رسانده‌اند.
